10 نکته ضروری برای مراقبت از بیماران سالمند
ارتباط موثر بین ارائه دهندگان و بیماران آنها نتایج مثبت بیمار را تسهیل می کند. هنگام مراقبت از بیماران سالخورده، این ممکن است شامل ارائه مسائل خاصی باشد. بیماران مسن ممکن است چندین بیماری مانند کم شنوایی، اختلال بینایی، زوال عقل یا بیماری آلزایمر داشته باشند. علاوه بر این، ارائه دهندگان ممکن است مجبور باشند به موضوعات حساسی مانند مراقبت از پایان زندگی بپردازند.
در حالی که 10 نکته زیر برای مراقبت از بیمار سالمند ممکن است زمان‌بر به نظر برسند، اما می‌توانند بازده طولانی‌مدت قابل توجهی در نتایج مثبت بیمار ایجاد کنند.
نکته 1: با زبان بدن مناسب شروع کنید
وضعیت نشسته دقیقاً در مقابل بیمار با کاهش حواس‌پرتی و ارسال این پیام که ارائه‌دهنده مراقبت به طور کامل روی مشتری تمرکز کرده است، ارتباط را بهبود می‌بخشد. حفظ تماس چشمی نیز مهم است، زیرا این امر توجه آنها را جلب می کند و به بیماران کمک می کند تا نشانه های صورت را رمزگشایی کنند.
نکته 2: صبور باشید
ارائه دهندگان مراقبت باید هنگام درمان سالمندان صبر و حوصله داشته باشند. گاهی اوقات، ارائه دهندگان باید چندین بار نکات صحبت را تکرار کنند تا بیمار به طور کامل پیام را بفهمد. اگر برقراری ارتباط مستلزم تکرار بیش از حد است، ارائه دهندگان مراقبت باید سرعت گفتار خود را کاهش دهند و واضح تر صحبت کنند تا زمانی که مشتری بتواند درک کند. بیماران مسن‌تر نیز ممکن است در طول مکالمه واکنش نشان دهند.
نکته 3: احترام مناسب را نشان دهید
در حالی که بسیاری عبارت "به بزرگان خود احترام بگذارید" را شنیده اند، این احساس در طول درمان ضروری است. ارائه دهندگان باید به خاطر داشته باشند که مشتریان مسن ممکن است نظرات متفاوتی در مورد موضوعات معاصر داشته باشند. مهم است که تجربیات متنوع ارائه شده توسط سالمندان را تایید کنید. این شناخت می تواند به پر کردن شکاف های نسلی در طول ارتباطات کمک کند.
نکته 4: گوش دادن فعال را تمرین کنید
هنگام رفتار با سالمندان، مهم است که فعالانه به سخنان آنها گوش دهید و به یاد داشته باشید که هر دو طرف ممکن است در بیان عقاید به یکدیگر مشکل داشته باشند. ارائه دهندگان مراقبت همچنین باید از زبان بدن، مانند تکان دادن سر تایید، برای تأیید دریافت ارتباطات بدون وقفه در مشتری استفاده کنند. اگر ارائه‌دهنده مراقبت نتواند بفهمد که بیمار چه می‌خواهد بگوید، باید سؤالات شفاف‌سازی بپرسد.
نکته 5: ایجاد ارتباط
برای ایجاد ارتباط با بیمار، سازمان های بهداشتی باید اطمینان حاصل کنند که همه پرسنل تعاملات مثبتی ایجاد می کنند. این کار از آنجایی شروع می شود که هر کارمندی که با مشتریان روبرو می شود و به درستی خود را معرفی می کند و ترجیحات نام بیماران را می یابد. بیان چندین بار نام های مورد علاقه مشتریان، فضای آشنایی ایجاد می کند و زمینه را برای مشارکت بیماران در برنامه ریزی سلامتی فراهم می کند. ارتباط قوی همچنین باعث می شود مشتریان تصور کلی مثبتی از سازمان داشته باشند.
نکته 6: صمیمیت نشان دهید
در طول بازدید، ارائه دهندگان مراقبت باید سوالات مناسبی در مورد شرایط زندگی و حلقه های اجتماعی مراجعان بپرسند. بسیار مهم است که ارائه دهندگان مراقبت نقشی را که فرهنگ و باورهای مشتری در درمان ایفا می کند، درک کنند. این درک تصمیم گیری مشترک را تسهیل می کند. علاوه بر سواد فرهنگی، پرهیز از فرضیات مربوط به سن در هنگام ارائه توصیه‌ها مهم است.
نکته 7: چالش های حسی را بشناسید
حواس پرتی، مانند همراهی مراقبان، اختلالات شناختی، یا کم شنوایی، می تواند ارتباط را دشوار کند. تقریباً یک سوم از سالمندان بالای 65 سال مشکلات شنوایی دارند و یک چهارم سالمندان بالای 75 سال مشکلات بینایی را گزارش می دهند. بیماری ها بر روی هر بیمار متفاوت و به درجات مختلف تأثیر می گذارد. مهم است که ارائه دهندگان مراقبت این شرایط را در چارچوب نگه دارند.
نکته 8: از راحتی فیزیکی او اطمینان حاصل کنید
راحتی فیزیکی هم برای بیماران و هم برای اعضای خانواده آنها مهم است. کاهش ناراحتی های جسمی حواس پرتی را در طول درمان کاهش می دهد. حفظ آسایش برای بیماران مسن می تواند دشوار باشد، به خصوص برای کسانی که چندین بیماری دارند. ارائه دهندگان مراقبت می توانند با حرکات ساده، مانند ارائه یک پتو یا ژاکت به مشتریان سرد، راحتی بیمار را تضمین کنند.
نکته 9: از زبان ساده استفاده کنید
با افزایش سن بیماران، فیزیولوژی آنها به طور قابل توجهی تغییر می کند. مراجعین مسن ممکن است شروع به از دست دادن شنوایی، بینایی یا حافظه کوتاه مدت یا بلندمدت کنند و این امر نحوه جذب و پردازش اطلاعات را تغییر می دهد. استفاده از زبان ساده درک مفاهیم جدید را برای مشتریان ارشد آسان تر می کند.
نکته 10: همدلی نشان دهید
همدلی صمیمانه باعث ایجاد رابطه می شود. بیماران باید احساس کنند که ارائه دهندگان مراقبت نگرانی های آنها را درک کرده و با آنها شناسایی می کنند. برای انتقال این احساس،